Jimi Hendrix Experience – Fire (1967)
The Who – Join Together (1972)
The Crest – Sixteen Candles (1960)
Billy Vera & The Beaters – At This Moment (1981)
The Haystack – Pantomime People (1969)
Major Dundee Band – The Longer The Distance (1979)
The Seeds – Pushin’ Too Hard (1966)
Phil Carmen – On My Way To L.A. (1985)
Gilbert Bécaud – Nathalie (1964)
Neil Young – Bite The Bullet (1977)
Kirby Stone Four – Baubles, Bangles And Beads (1958)
Bill Conti – Dynasty Theme Song (1981)
The Exciters – Tell Him (1963)
Spirit Of St. Louis – Down By The Radio (1974)
Pink Floyd – A Saucerful of Secrets (1968)

The Who – Join Together:

We kennen allemaal Tommy en een aantal hits van de band mede vanwege de intro’s bij de televisieserie CSI: Who Are You, Won’t Get Fooled Again en Baba O’Riley. De laatste was overigens alleen in Nederland een hit. Vanaf het begin had ik ‘iets’ met The Who. Na Tommy kocht ik in een rap tempo My Generation, Sell Out, Who’s Next, Quadrophenia en Live At Leeds. En met enige regelmaat kon ik oude singles voor een prikkie in de uitverkoopbak vinden.

Eén van de grootste rockbands ooit liet in 1978 een muziekdocumentaire maken: The Kids Are Alright. Er zouden er nog een paar volgen over onder andere the rockopera Tommy en Quadrophenia. Alle clichés over sex, drugs and rock ’n roll waren van toepassing op de Who, gekoppeld aan matige onderlinge verstandhoudingen. Roger Daltrey had een kort lontje en viel Keith Moon aan vanwege zijn drugsgebruik, en hij sloeg Pete Townshend een keer bewusteloos tijdens een ruzie. In Montreal werd een hotelkamer dermate toegetakeld dat de volledige band gearresteerd werd.

Het drank- en drugsmisbruik van Moon was dermate berucht dat hij tijdens een concert in San Fransisco (1973) twee keer van het podium afgedragen moest worden. Townshend vroeg aan de zaal of er een goede drummer aanwezig was; deze Scott Halpin kreeg later de Pick-Up Player of the Year Award voor deze historische gebeurtenis. Hij verklaarde later dat hij versteld stond van de energie van de drummer en de band, want hij was al na drie nummers uitgewoond.

Moon legde thuis het loodje in 1978 na het bezoeken van een party bij Paul McCartney; wellicht dat de 32 pillen clomethiazole (middel tegen ontwenningsverschijnselen) er iets toe bijgedragen hebben… John Entwistle (what’s in a name) kreeg in 2002 in het Hard Rock Hotel in Las Vegas een hartaanval als gevolg van zijn cocaïnemisbruik.

Ook de stage-act was radicaal: de microfoon als een zweep gebruiken, stage-diving (in 1964!), gitaar spelen als een windmolen en feedback via de luidsprekers, én instrumenten in stukken slaan. In 1967 tijdens een optreden vernielden ze de luidsprekers, de gitaren en Moon liet zelfs zijn drumstel exploderen, waardoor Townshend’s haar ontbrandde en de zanger tijdelijk doof was. The Who is een voorbeeld geweest voor veel van de huidige acts, én in de sixties voor de Mods: jongeren in modieuze kleding met scooters met een voorliefde voor soul, ska en R&B en nachtbraken, al dan niet met geestverruimende middelen.

The Who hebben nooit een #1 single gescoord (alhoewel ze er soms heel dichtbij waren) en hun enige elpee die de hoogste positie bereikte is Who’s Next uit 1972. Veel van hun grotere hits waren slechts als single uitgebracht en één daarvan is Join Together. Een tussendoortje na Who’s Next en voor Quadrophenia.