The Kings – Switchin’ To Glide (1980)
Georges Moustaki – Les Musiciens (1960)
Bread – Sweet Surrender (1972)
Charley Pride – Someone Loves You Honey (1978)
The Peddlers – Tell The World We’re Not In (1970)
Common Ground – Who Is Free (1969)
Gus Williams – Canyon To Canyon (1979)
Jay Livingston – Mister Ed (1961)
Icehouse – No Promises (1985)
Aretha Franklin – Break It To Me Gently (1977)
Penny Wise – Leave Me Alone (1968)
Cunningham – Norma Jean Wants To Be A Moviestar (1974)
Marilyn Monroe – I Wanna Be Loved By You (1958)
Elton John – Candle In The Wind (1973)
Phil Ochs – I Ain’t Marching Anymore (1965)
Anne Clark – Sleeper In Metropolis (1983)
Otis Clay – Baby Jane (1969)
Electric Flag – Drinkin’ Wine (1967)

Elton John – Candle In The Wind:

Elton John is een dankbaar onderwerp op het gebied van ijdelheid, maar heeft daar natuurlijk nooit last van gehad. Altijd een normale jongen gebleven. Geen enkele vorm van extravaganza aanwezig. Gewoon gek op bloemetjes, zodat hij in 20 maanden het schamele bedragje van UK£ 293.000 hieraan uitgaf. Geen hoogmoedswaanzin, tenzij je de naam Starship One voor zijn eigen Boeing 720 abnormaal vindt of toen hij in 1991 op luchthaven Heathrow met maar 42 koffers aangetroffen werd. Trotse bezitter van 3.000 brillen en een pruik, die met een verhuiswagen naar zijn 50ste verjaardagsfeestje gebracht moest worden dat maar 2 miljoen Britse ponden kostte. Waar lullen we over?

Maar tegelijkertijd heeft de man humor en zelfspot. Laten we een paar uitspraken onder de loep nemen:
– I was more ashamed that I couldn’t work the washing machine than the fact that I was taking drugs.
– I was a successful man, I was wealthy, I was, you know, seemingly intelligent – even that I am not intelligent enough to ask for help.
– Who really needs a new album from me?

Hij heeft zes albums in de nieuwe eeuw gemaakt. Oké, ze verkopen niet meer zo goed, maar Sharon maakt nog steeds uitstekende liedjes. Die bijnaam heeft hij van zijn maatje Rod Stewart gekregen, want Elton John is (niet verder vertellen) van de herenliefde. Het heeft enige tijd geduurd, voordat hij er openlijk voor uitkwam. In 1976 stelde hij nog dat hij bi-seksueel was om in 1984 met Renate Blauel te trouwen. Na het mislukte huwelijk gaf hij openlijk toe dat hij zich bij een man prettiger voelde.

Begin jaren zeventig was Elton ‘hot’. Alles wat hij aanraakte veranderde in goud en platina, maar na Blue Moves uit 1976 kwam de klad er (tijdelijk) een beetje in. Daarna heb ik veelal met kromme tenen en hoofdschuddend naar zijn muziek geluisterd, ondanks dat elk album toch wel één tot twee bovengemiddelde liedjes herbergde. De enige lichtpuntjes in die jaren waren 21 At 33 en Jump Up, maar na 1985 heb ik zelfs even overwogen uit de kast komen…..als Elton John-hater. Leather Jackets, Reg Strikes Back en Sleeping With The Past waren ondermaats.

Afijn, terug in het verleden. In 1973 maakt hij het uitstekende album Goodbye Yellow Brick Road met daarop Candle In The Wind. De ode aan Marilyn Monroe werd slechts een kleine singlehit, maar in 1997 werd het alsnog een wereldhit in een aangepaste versie vanwege het overlijden van prinses Diane.