Bryan Ferry – The ‘In’ Crowd (1974)
Circus – Gone Are The Songs Of Yesterday (1967)
Monty Python – I Bet You They Won’t Play This Song On The Radio (1980)
Judge Dread – Big Seven (1973)
Tommy James & The Shondells – Crystal Blue Persuasion (1969)
Parker McGee – I Just Can’t Say No to You (1976)
Frank Sinatra – The World We Knew (Over And Over) (1967)
Latimore – Somethin’ ‘Bout ‘Cha (1976)
Magenta – Als Je Iets Wil Doen, Dat Je Echt Doen Wil (1974)
Sugar Pie DeSanto – Mama Didn’t Raise No Fools (1965)
Les Etoiles – Someday (Our Love Will Come) (1970)
Ron Grainer – Tardis (1963)
Kate Bush – Army Dreamers (1980)
Al Kooper & Mike Bloomfield – Albert’s Shuffle (1968)
XTC – Making Plans For Nigel (1979)
Maurice Williams & The Zodiacs – I Remember (1961)

Frank Sinatra – The World We Knew (Over And Over):

Ol’ Blue Eyes loopt als een rode draad door mijn leven. Ik heb altijd platen van hem gekocht en gedraaid; zelfs zijn mindere getuigen nog van een bijzondere klasse. Het is de schuld van mijn vader; hij hield van swingmuziek. Met name Frank, want zijn stem kon vrijwel alles aan; de timing en niet in de laatste plaats de feilloze keuze van liedjes. Ook ik kon er geen genoeg van krijgen. Waar je mee opgroeit, wordt je door besmet.

Na de oorlog heeft mijn vader met een circus als (assistent) goochelaar door Europa getrokken, mijn moeder ontmoet en is terug in Nederland de reiswereld ingegaan. Het zal niet verbazen dat ik het merendeel van mijn carrière ook in dezelfde branche heb doorgebracht. Waar je mee opgroeit, wordt je door besmet.

Begin jaren tachtig reisde ik met groepen van circa 100-150 Amerikanen door Europa. Tot op de dag van vandaag blijf ik het apart vinden dat – onafhankelijk van hun opleiding – zij zich op reis als kleine (en vaak verwende) kinderen gedroegen. Nu zijn er hele volksstammen die het verstand op nul zetten wanneer ze op vakantie gaan, maar Amerikanen leken ontheemd en tegelijkertijd goedgelovig. Bij aanvang van de reis was er altijd een uitgebreide instructie over de toeristische en zakelijke dingen; de zogenaamde ‘briefing’. Desalniettemin kwam men regelmatig met vragen die allang beantwoord waren. Is kraanwater drinkbaar? Waar moet ik me inschrijven voor de excursie? Etc. etc. etc. Om niet de hele dag in herhaling te vallen, beloofde ik de groep op de laatste (feest)avond met de band te zingen, indien uitsluitend relevante vragen zouden stellen. Geloof het of niet, maar daar waren ze heel kinderlijk gevoelig voor. Dus wanneer er tijdens de reis een overbodige vraag gesteld werd, vroeg ik of men mij wilde zien optreden? Was de vraag echt nog niet beantwoord? Vrijwel altijd stelden ze de vraag aan een medereiziger (die wel had opgelet).

Belofte maakt schuld, dus de laatste avond ‘zong’ ik voor een uitgelaten groep Strangers In The Night, en ontving van de dames romantische blikken als beloning. Aangezien ik zeker weet dat het niet door mijn stem kwam, moet het de kracht van Sinatra zijn. Kennelijk gold voor hen ook: waar je mee opgroeit, wordt je door besmet.

Feitelijk kan ik geen lied aanwijzen als favoriet, want de man heeft zo ontzettend veel mooie nummers gezongen. Met name zijn live-elpees getuigen van zijn charisme: At The Sands (1966), The Main Event (1974) en zeker ook The Rat Pack (1962-1963) met Dean Martin en Sammy Davis Jr.
Of zoals Dino formuleerde: It’s Frank’s world, we just live in it.