5 mei is het 80 jaar geleden dat Nederland officieel bevrijd werd en de bezetter op (onze) fietsen terug naar hun vaderland gingen. De oorlogsjaren hebben een spoor van verwoesting achtergelaten, maar ook in de Nederlandse muziekgeschiedenis. Muziek was een probleem omdat – volgens de bezetter – dit tot verzet opriep. Optredens mochten nauwelijks gegeven worden en alleen met strenge regels. Via de radio werd er (op de golflengte van de BBC) naar Radio Oranje geluisterd en kreeg de Nederlander stiekem informatie over de voortgang van de oorlog en luisterden naar andere muziek dan de marsen, aria’s en propaganda die verplicht via de Nederlandse zender de huiskamer werden ingeslingerd.

Deze Nuggets luisteren we naar de muziek die tijdens de Tweede Wereldoorlog populair was. Liedjes die onze ouders en grootouders ongetwijfeld zullen herkennen, maar velen werden in een coverversie jaren later weer populair en deze staan vanavond centraal.

Ricky Nelson – Fools Rush In (1963)
Spooky & Sue – Swinging On A Star (1974)
Barry Manilow – I Don’t Want To Walk Without You (1979)
Free – Goin’ Down Slow (1968)
Peter Skellern – She Had To Go And Lose It At The Astor (1974)
Johnny Nash – As Time Goes By (1959)
The Trammps – Zing Went The Strings Of My Heart (1975)
Dalida – Besame Mucho (1976)
Fats Domino – Blueberry Hill (1956)
Bobby Vinton – There! I’ve Said It Again (1963)
Tante Leen – Diep In Mijn Hart (1958)
Elmore James – It Hurts Me Too (1962)
Stars On 45 – Proudly Presents The Star Sisters (1983)
Ray Conniff Singers – People Will Say We’re In Love (1959)
Sandy Coast – We’ll Meet Again (1966)

Peter Skellern – She Had To Go And Lose It At The Astor:

In de dagen uit het vrij-gezellige verleden was ik een fervent whiskyliefhebber. Niet die goedkope bocht, maar echte single malts met een voorkeur voor de gouden rakkers van de Schotse eilanden, die met turfveen gestookt waren en waardoor er een donkere kleur en rokerige smaak aan zat. Laphroaig was mijn merk. Een maat en ik besloten derhalve een ‘studiereis’ naar Schotland te ondernemen om de lokale likeuren te onderzoeken en om (commercieel als we waren) een reis te organiseren voor gelijkgestemden. Uiteindelijk besloten we het kleinschalig te houden en de groep met minibusjes te vervoeren, waarbij wij de chauffeurs (en gidsen) zouden zijn.

De 8-daagse reis was binnen een poep en een zucht geregeld (en verkocht). We begonnen in het zeer levendige Glasgow en via Loch Lomond, Fort William naar de stokerijen (waaronder Aberlour, Glennlivet). Tussendoor een hapje haggis wat standaard met een glas whisky geserveerd wordt. Ik heb daar geleerd waarom: je hebt de whisky absoluut nodig om de smaak van haggis kwijt te raken. Bah.

Eén der avonden overnachtten we in Pitlochry en met een zeer goede reden. We hadden kaartjes voor een concert van Peter Skellern op de kop kunnen tikken. Ik had meerdere platen van hem in mijn muziekkast staan en vele van zijn schijven worden ondersteund door een big band, dus we hoopten op een daverende show, maar helaas….. helemaal alleen met zijn piano. Toch een beetje een ‘bummer’. Na dik anderhalf uur moest ik mijn onuitgesproken woorden inslikken. Wat een entertainer; met grappige anekdotes sprak hij de liedjes aan elkaar en er was geen moment van verveling. Het laatste lied van de show was zijn enige grote hit You’re a Lady (1972).

Skellern is een typische Engelse musicus, die veelvuldig op de BBC te bewonderen was. Hij valt het beste te omschrijven als een typische Engelse entertainer: prachtig gearticuleerde uitspraak, gevoel voor (subtiele) humor, een podiumbeest en een fervent liefhebber en vertolker van de rijke Engelse muziekcultuur. Hij zag er uit als een (s)upper class pianist. Zijn oeuvre bestaat uit voornamelijk uitvoeringen van oude jazz en ragtime Still Magic, Astaire, A String Of Pearls, het waanzinnig mooie Lovelight en Stardust Memories. Ze staan in mijn platenkast en komen regelmatig voorbij. Heerlijke muziek voor de zondagochtend of de late avond. Skellern had een zwoele stem, die perfect aansloot bij het gekozen genre, subtiel ondersteund door koper-blaasinstrumenten om een nostalgische sfeer te creëren. In 1984 richtte hij de groep Oasis op. Oasis hoor ik de lezer denken? Ja, Oasis, maar dan met cellist Julian Lloyd Webber en Mary Hopkin. De plaat leverde een zilveren schijf op. Maar hij heeft ook samen met Vangelis One More Kiss, Dear geschreven voor de film Blade Runner en met een show op Broadway gespeeld. In 2017 is hij op 69-jarige leeftijd overleden aan een hersentumor.