Zondag 21 september is het Wereld Alzheimer dag met als thema Samen Muziek Maken. Muziek geeft plezier en roept herinneringen op. Deze Nuggets staat in het teken van Alzheimer en wordt er muziek gedraaid van artiesten die aan de ziekte overleden zijn, maar nog in onze herinnering voortleven dankzij hun liedjes.

Jerry Butler – What’s The Use Of Breaking Up (1969)
Greg Kihn Band – Jeopardy (1983)
Johnny Lion – Sophietje (1965)
Etta James – I’d Rather Go Blind (1967)
The Beach Boys – Surfer Girl (1963)
Glen Campbell – Country Boy (You Got Your Feet In L.A.) (1976)
Bobby Hendricks – Itchy Twitchy Feeling (1958)
AC/DC – It’s A Long Way To The Top (If You Wanna Rock ‘n’ Roll) (1975)
Bobby Vee – Take Good Care Of My Baby (1961)
Ferrari – Sweet Love (1976)
The Herd – Paradise Lost (1967)
Bill Fay – Methane River (1970)
Kris de Bruyne – Amsterdam (1975)
Eric Weissberg & Steve Mandell – Dueling Banjos (1973)
Steve & Eydie – This Could Be The Start Of Something Big (1960)
Sandy Posey – I Take It Back (1967)
Bobby Womack – Home Is Where The Heart Is (1976)
Pretenders – I Remember You (1986)

Bobby Womack – Home Is Where The Heart Is:

Soms, nadat je het levensverhaal gelezen hebt, kun je geen andere conclusie trekken dan dat iemand geen gemakkelijk leven gehad heeft. Natuurlijk, sommige zaken roep over jezelf af, maar in het geval van Bobby Womack zijn er wel heel veel negatieve factoren van buitenaf.

Financieel is hij – simpel gezegd – goed genaaid. Veel mensen zijn heel erg rijk door hem geworden, maar hij zag er bitter weinig van. Op latere leeftijd zei hij dat – inmiddels wijs geworden – hij nu zelf de vaseline meeneemt. In 1964 werd zijn mentor Sam Cooke vermoord en door het huwelijk met de tien jaar oudere vrouw van Cooke, Barbara, werd hij jarenlang een persona non grata. Womack beweert dat hij Cooke een dienst wilde bewijzen en diens vrouw en kinderen wilde beschermen, maar het huwelijk werd gezien als verraad aan zijn mentor. Diskjockeys weigerden Bobby’s platen te draaien, braken ze zelfs voor zijn ogen in tweeën. Het paar werd overstelpt door haatbrieven en ze ontvingen zelfs een doodskist met een pop erin, die het overleden zoontje van Sam en Barbara moest voorstellen.

Ook Cooke’s familie was ernstig in haar wiek geschoten. Sam’s broer Charlie belde hem eens op en zei: Waag het niet om ooit nog een voet in Chicago te zetten. Ik weet dat Sam erg op je gesteld was, maar ik sla je tot pulp. Maar Bobby wilde in Chicago optreden, dus heeft hij een keer – toen hij in een hotel zat – hem gebeld en gezegd waar hij verbleef, zodat ze zich konden afreageren. Het liep uit de hand, want hij had ernstige hoofdwonden en zijn hand was gebroken. Hij moest op een brancard afgevoerd worden.

Maar er was meer: Bobby’s broer Harry werd in zijn huis doodgestoken door een jaloerse vriendin. Hij verloor twee zoons, de éné in de wieg en de ander pleegde zelfmoord. Een andere zoon zit een gevangenisstraf uit, omdat hij iemand doodreed. En dan de echtscheidingen en de verslavingen, alhoewel hij zijn zware drugsgebruik grotendeels toeschreef aan de dood van zijn zoontje. Afijn, genoeg zaken om een stevige verslaving op te lopen. Ooit en na de scheiding van Barbara trof ze hem eens in bed met zijn stiefdochter Linda (Cooke) en schoot ze hem neer.

Desalniettemin heeft hij een succesvolle carrière, maar met veel ups en downs. Zijn commerciële hoogtepunt had hij begin jaren ’80 met albums The Poet (I & II) en So Many Rivers. Singlehits waren er vooral in de jaren ’70 en begin jaren ’80. Een ondergewaardeerde artiest die geweldige soul maakte. Hij overleed in 2014 op 70-jarige leeftijd.