The Machines – Don’t Be Cruel (1981)
Peter & Zijn Rockets – Marijke (1960)
Donny Hathaway – Maude (1972)
Tin Tin – Only Ladies Play Croquet (1969)
Rod Stewart – Never Give Up On A Dream (1981)
Darlene Love – (Today I Met) The Boy I’m Gonna Marry (1963)
Curtiss Maldoon – Amber Man (1971)
John Leyton – Johnny Remember Me (1961)
Champagne – Rock And Roll Star (1976)
Julian Covey & The Machine – A Little Bit Hurt (1967)
Archie Bell & The Drells – Don’t Let Love Get You Down (1976)
Long John Baldry – It’s Too Late Now (1969)
Stevie Wright – Evie (1974)
Clem Quinn – Bucks Polka (1965)
The Weavers – Goodnight Irene (1950)

Curtiss Maldoon – Amber Man:

Er zijn artiesten die in het verleden enorm succesvolle liedjes gemaakt hebben, maar wanneer je er anno 2019 weer naar luistert is eigenlijk elke glans van de nummers afgegleden. Sterker, je vraagt jezelf ronduit af wat er nou eigenlijk zou goed aan was in pakweg de tachtiger en negentiger jaren.

Kijk, de muziek van bijvoorbeeld David Bowie of Prince blijft onverminderd sterk, maar neem Michael Jackson. Wellicht door het te vaak gehoord te hebben, maar veel van zijn liedjes zijn niet (langer) tijdloos. Persoonlijk vind ik HIStory Continues (deel 2) het laatste echt goede wat hij gemaakt heeft. Daarna is het allemaal weinig interessant en de postume CD’s zijn zelfs zwak.

In 1991 heb ik op verzoek van mijn vrouw The Immaculate Collection van Madonna aangeschaft, want het was voor haar lekkere muziek om op te trainen. Ik heb dat gevoel nooit gehad; geef mij maar stevige rock. Onlangs vond ik de CD ergens in een hoekje, want mijn vrouw vindt er inmiddels geen bal meer aan. Zo ongelofelijk passé en tijdgebonden. Er zijn house-tracks die meer emotie oproepen dan die liedjes van Madonna. Ja, ik zal ongetwijfeld tegen heel veel schenen trappen, maar ik vermoed dat – behalve de die-hard fans – de meeste mensen hetzelfde denken. Ik heb de indruk dat Madonna het ook wel beseft, want waarom loop je anders ineens met een ooglapje op met een X erop? Om de aandacht van de muziek weg te trekken en net te doen alsof je nog helemaal hip bent? Bovendien weet ze live vaak de juiste tonen niet te vinden, maar dat bleek al in 1985 op het Live-Aid festival.

Is er dan helemaal niets van Madge wat anno 2019 nog steeds fris en fruitig klinkt? Ja hoor, maar het is op de hand van een houthakker te tellen: Impressive Instant en in mindere mate Ray Of Light, alhoewel bijvoorbeeld KLF met American: What Time Is Love als dancetrack aanzienlijk beter overeind gebleven is.

En dan te bedenken dat Ray Of Light ook nog een cover is. Het origineel heet Sepheryn en staat op het debuutalbum (1971) van de Engelse folkgroep Curtiss Muldoon. Los van de beat, een paar kleine tekstuele veranderingen en de naamsverandering is er door Madonna en William Orbit eigenlijk weinig aan veranderd. Maar desalniettemin eiste mevrouw een fors deel van de royalties toen één van de componisten zich meldde: I was a bit annoyed at first because Madonna wanted 30 percent just for changing a couple of lines, but then I realized that a percentage of millions is a lot better than 100 percent of nothing.

Volgens mevrouw X heeft de tekst betrekking op haar spiritualiteit en geloof in de leer van de Kaballah. Ze claimt dat het lied haar perspectief biedt over hoe weinig de mens in het heelal voorstelt, maar dat had ik haar onder het genot van een whiskey ook kunnen vertellen. Het komt allemaal wat gekunsteld over van de vrouw die hoegenaamd nooit om aandacht vraagt, maar het altijd op haar pad vindt.

Afijn, de debuutelpee van Curtiss Maldoon staat vol van goudklompjes waaronder het bovenvermelde Sepheryn. Leuk feitje is dat Steve Howe (Yes) de gitaarpartijen inspeelt. Als promotie wordt de single You Make Me Happy uitgebracht met op de achterkant het veel betere Amber Man dat niét op de elpee is opgenomen. Een faux pas.