Deze Nuggets staat in het teken van de 35-jarige carrière van Wolfman Jack, die dertig jaar geleden op 1 juli 1995 aan een hartaanval op 57-jarige leeftijd overleden is.

Stampeders – Hit The Road Jack (1975)
Booker T & The MG’s – Green Onions (1962)
The Platters – Only You (And You Alone) (1955)
Don Williams – Good Ole Boys Like Me (1980)
The Doors – WASP (Texas Radio And The Big Beat) (1971)
The McCoys – Hang On Sloopy (1965)
Wolfman Jack & The Wolf Pack – Wolfman Boogie (1965)
ZZ Top – Heard It On The X (1975)
Buddy Holly – That’ll Be The Day (1957)
The Guess Who – Clap For The Wolfman (1974)
Fred Hughes – Oo Wee Baby, I Love You (1965)
Wolfman Jack – I Ain’t Never Seen A White Man (1972)
Freddie King – Living On The Highway (1971)
Todd Rundgren – Wolfman Jack (1974)
Sugarloaf & Jerry Corbetta – Don’t Call Us, We’ll Call You (1975)
Toussaint McCall – Nothing Takes The Place Of You (1967)

Todd Rundgren – Wolfman Jack:

Als puber luisterde ik ’s avonds laat vaak naar de radio; de transistor onder het hoofdkussen, zodat mijn ouders dit niet hoorden. Radio Veronica en Radio Luxemburg, maar helaas stond de zender van AFN te ver weg. Jammer, want daar had je Wolfman Jack; de man met de rasp in zijn stem en die regelmatig wolvengehuil de ether in slingerde. Misschien wel de beste DJ ooit. Hij was een voorbeeld voor onder andere Felix Meuders.

Robert Smith’s alter ego, Wolfman Jack, is ontstaan dankzij Alan Freed; de eerste DJ die zwarte rhythm & blues draaide en de grondlegger van de rock ’n roll is. Zijn bijnaam was Moondog en tijdens de uitzendingen liet hij het gehuil van een hond horen. Smith adopteerde de bijnaam Wolfman vanwege zijn liefde voor horrorfilms en mede doordat zijn stem gelijkenissen had met die van bluesgigant Howlin’ Wolf. Jack werd toegevoegd om de naam ‘cool’ te maken; het was eind jaren vijftig een populaire uitdrukking, zoals in Ray Charles’ hit Hit The Road, Jack.

In 1963 ging hij net over de grens in Mexico aan de slag bij XERB, waar hij de beste blues, R&B en rock ’n roll de ether in slingerde. Er was juist voor deze plek gekozen, zodat ze met zenders van 250.000 Watt konden werken (vijf keer het maximum van wat in de V.S. toegestaan was): We had the most powerful signal in North America. Birds dropped dead when they flew too close to the tower. A car driving from New York to L.A. would never lose the station. In 1971 kwam er een einde aan het station, en maakte hij een zwerftocht langs Amerikaanse radiostations waaronder KDAY (Los Angeles) en WNBC (New York). Wolfman Jack bezat alle banden van zijn uitzendingen en wist deze te verkopen aan vele radiostations; op het hoogtepunt was hij op 2.000 zenders in 53 landen te horen, waaronder AFN. Ook vandaag de dag is hij nog steeds op de radio te horen; zijn programma’s worden nog steeds aan Oldie-stations verkocht.

Ondanks dat hij niet kon zingen heeft hij twee albums en diverse singles opgenomen. De eerste in 1965 (Boogie With The Wolfman); de tweede (I Ain’t Never Seen A White Man) werd in 1972 een marginale succes en strandde net buiten de Top 100. De tekst daar aan tegen is (helaas) nog steeds actueel. Diverse zangers en bands hebben een eerbetoon opgenomen, waarvan een aantal met de stem van de Wolfman Jack. De bekendsten zijn Stampeders met Hit The Road Jack, The Guess Who met Clap For The Wolfman en Todd Rundgren met Wolfman Jack. Het lied stond op het derde soloalbum (dubbelelpee) van Todd Rundgren, waarop hij alle instrumenten en alle vocalen voor zijn rekening nam mede dankzij geestverruimende drugs en Ritalin. With drugs I could suddenly abstract my thought processes in a certain way, and I wanted to see if I could put them on a record. A lot of people recognized it as the dynamics of a psychedelic trip – it was almost like painting with your head.

Foto: met dank aan Wolfman Jack Radio Show