28 november is Native American Heritage Day en dus staat muziek door deze inheemse en vaak onderdrukte deel van de Amerikaanse (en Canadese) bevolkingsgroep centraal.

Blackfoot – Train, Train (1979)
Floyd Westerman – World Without Tomorrow (1969)
Redbone – We Were All Wounded At Wounded Knee (1973)
The Band – Out Of The Blue (1978)
Buffy Sainte Marie – Universal Soldier (1964)
Mink DeVille – Love And Emotion (1981)
Grand Funk – I’m Your Captain-Closer To Home (1970 Live)
The Ventures – Slaughter On 10th Avenue (1964)
Rita Coolidge – I’d Rather Leave While I’m In Love (1979)
Alice Cooper – I Never Cry (1976)
Willie Dunn – I Pity The Country (1971)
Cher – Half Breed (1973)
The Brogues – I Ain’t No Miracle Worker (1966)
Karen Dalton – In A Station (1971)
Elvis Presley – Almost In Love (1968)

Alice Cooper- I Never Cry:

Zoals veel Nederlanders maakte ik kennis met Alice Cooper in 1972. School’s Out was het ‘anthem’  van de schoolgaande jeugd. Het bijbehorende album is overigens van grote klasse en ik heb ‘em grijs gedraaid. De twee daaropvolgende albums (Billion Dollar Babies en Muscle Of Love) vonden ook de weg naar mijn platenkast, maar de laatste was toch minder dan de vorigen. De aandacht verflauwde tot From The Inside, waarop hij zijn verblijf in een afkick-kliniek in muziek omzette.

Ook Bijvoorbeeld Killer (uit 1971 met zijn boa constrictor op de hoes) is geen geweldig album en kent maar twee absolute uitschieters: Under My Wheels en natuurlijk Halo Of Flies, dat alleen in Nederland een hit werd. Alice Cooper zei daarop dat de Nederlanders wel gek moesten wezen. De meeste Amerikanen kennen het lied ook niet. Zo bleek in 1973; vanwege de werkzaamheden van mijn vader mocht de hele familie mee op een cruiseschip in de Noorse wateren. Natuurlijk had ik mijn cassettespeler meegenomen met een voorraadje tapes en op één van die stond Halo Of Flies. Met de patrijspoort open (dekzijde) draaide ik het en later bleek dat een jonge Amerikaanse passagier acht minuten lang mee stond te luisteren en mij vroeg welk lied dat was. Waarschijnlijk was het te lang voor de Amerikaanse mainstreamradio. Jammer, want het verdiende een wereldhit te worden.

In de tussenliggende jaren (1975-1977) ontbindt Vincent Damon Furnier de band en gaat solo verder als Alice Cooper. Met drie singles scoort hij tophits waarvan I Never Cry de gouden status bereikte. Het onderwerp is zijn drankprobleem (dat hij later overigens inruilde voor een cocaïne-verslaving). Het lied is vrij onbekend gebleven, omdat de rockstations het te ‘soft’ vinden en de mainstream radio het niet op hun playlist gezet hebben.

Gelukkig is er Nuggets….