Sam Signaoff – Too Many Mondays (1972)
Timi Yuro – If I Never Get To Love You (1967)
Bots – De Man (1975)
Procol Harum – In Held Twas In I (1968)
Helen Reddy – Angie Baby (1974)
Cats Eyes – Where Is She Now (1968)
Timmy Thomas – You’re The Song I’ve Always Wanted To Sing (1974)
Michael de Jong – I Don’t Pull No Punches (1982)
Roy Harper – One Of Those Days In England (1977)
Joe Simon – The Chokin’ Kind (1969)
Barbra Streisand – Prisoner (1978)
The Undertakers – Just A Little Bit (1964)
The Fabulous Thunderbirds – She’s Tuff (1979)

Michael de Jong – I Don’t Pull No Punches:

Onbekend maakt onbemind, maar volgens wijlen Jip Golsteijn is hij het beste dat de Nederlandse rock & roll heeft voortgebracht. Een Bob Dylan van de Lowlands. Goed lezen…..dit is een uitspraak van één van de beste muziekjournalisten ooit.

Alhoewel Nederlands……een Franse moeder en een Nederlandse vader. Geboren in 1945 in Frankrijk, maar na de oorlog trok de familie naar Nederland om in 1950 naar de U.S.A. te emigreren. Hij was op zijn 22ste een regelmatige terugkerende gast op het Ann Arbor Blues Festival, reisde vier jaar lang door het land om in New Orleans neer te strijken en het podium te delen met onder andere Professor Longhair en Neville Brothers. De volgende stop werd San Francisco. Tien jaar lang stond hij op het podium met grootheden als Jerry Garcia, Paul Butterfield, Albert Collins, John Lee Hooker, Maria Muldaur, Country Joe, Charlie Musselwhite, Albert King en Jimmy Reed.

In 1982 kwam zijn eerste LP uit, maar drie jaar later had hij zijn buik zo vol van de geldbeluste Amerikaanse muziekindustrie dat hij naar Europa trok en achtereenvolgens in Parijs, Londen, Bremen en Kopenhagen neerstreek om uiteindelijk in Amsterdam te eindigen. De term Sex, Drugs & Rock ’n Roll werd letterlijk genomen en in 1992 kreeg hij te horen dat hij HIV-positief was. Hij stopte acuut met drank en drugs en richtte zich volledig op de muziek. 17 albums zijn sindsdien (digitaal) uitgegeven, hij speelt regelmatig in onder andere Paradiso en heeft in het voorprogramma gestaan van Clannad en Van Morrison.

Michael de Jong heeft een afkeer van de muziekindustrie, en toen hij zijn muziek voor € 80 terugvond op E-bay besloot hij direct om zijn oude en onuitgebrachte platen gratis beschikbaar te stellen op internet. Ik maak muziek voor de mensen en muziek dient gehoord te worden.
In 2018 overleed hij op 72-jarige leeftijd in zijn slaap.

The Fabulous Thunderbirds – She’s Tuff:

Ik weet het niet meer exact, maar het zal ergens in 1982 geweest zijn. Een maat en ik zaten weer eens te ouwehoeren over muziek onder het genot van een medicinale versnapering en een geestverruimend peukie. Ineens kwam lijzig de diepzinnige opmerking: Ik heb nu toch een LP… blaast je helemaal van je sokken. Ongetwijfeld zal de ‘sfeer’ bijgedragen hebben aan het moment, maar mijn voet en mijn hoofd gingen mee in het ritme. Een easy free-form headbanging, zo gezegd. Gelukkig was ik zo slim om de naam van de band (vrijwel onleesbaar) op een papiertje te kladden, want daardoor wist ik de volgende (nou ja…) ochtend wat ik in de platenzaak moest bestellen. Sindsdien zijn de T-birds nooit meer uit mijn gedachten geweest.

In ’79 kwam hun eerste LP uit en – ondanks dat het geen commercieel succes was – wordt deze nu gezien als een kentering in de bluesscene. Blanke Blues in een wereld gedomineerd door zwarte blues; de laatste is niet uit keuze maar vanuit de historie. Zoals blues-zangeres Ma Rainey ooit zei: White folks hear the blues come out, but they don’t know how it got there. Een waarheid als een koe, maar The Fabulous Thunderbirds maakten de blues toegankelijker, waardoor er een nieuwe interesse in de zwarte Blues ontstond.

Er hebben in de loop der jaren ware bluesgiganten in de band gespeeld, zoals Jimmie Vaughan (het broertje van), Duke Robillard, Kid Ramos en Gene Taylor. Birds-zanger Kim Wilson is het gezicht en geluid, en speelt sinds de oprichting ononderbroken zijn mondharp. De man moet longen als luchtballonnen hebben, want ik krijg het benauwd als ik hem hoor sucken en blowen: ik heb hem zelfs solo’s van tien minuten zien geven.