PLAYBACK 16 april 1965 – zo 16 april 20-22 u + vrij 21 april 23-01 u

Uitzending op de stream van 192 Radio, zondag 16 april 2023 20.00 – 22.00 uur + vrijdag 21 april 2023, 23.00 – 01.00 uur.
Presentatie: Dirk van Dijk en Koen Edeling

1^e uur

Deze week zien we weer twee voorbeelden van Britse groepen die het de VS veel beter doen dan in hun vaderland. Ik bedoel The Dave Clark Five en Freddie and his Dreamers, die we vorige week ook al memoreerden, en zonder overdrijving mogen Herman’s Hermits daar ook bij genoemd worden. Ik bedoel maar: 11 singles in de US Top 10, dat lukte in het VK alleen erkende grootheden als de Beatles en de Stones. War lag dat nou aan? Waren de Amerikanen dan zo door het dolle heen, en zo geindoctrineerd met de jaren ‘50 pop? Ik persoonlijk denk dat vooral het Britse platenkopende publiek de schuld heeft. Veel groepen hadden in het begin een hit, maar daarna was men er snel op uitgekeken, wat die groepen ook probeerden.

• 01 Reeling and rocking – Dave Clark Five (83)
• 02 You were only foolin’- Vic Damone (100)
• 03 Just a little – Beau Brummels (81)
• 04 Al’s place – Al Hirt (90)
• 05 You didn’t look around – Lesley Gore
• 06 Mrs. Brown you’ve got a lovely daughter-Herman’s Hermits(12)
• 07 It was easier to hurt her – Garnett Mimms (130)
• 08 Talk about love – Adam Faith and the Roulettes (98)
• 09 Carmen – Bruce and Terry (104)
• 10 Gloria – Them (101)
• 11 To morrow never comes – Glen Campbell (117)
• 12 Clapping song – Shirley Ellis (8)
• 13 True love ways – Peter and Gordon (92)
• 14 Amerikaanse top 10
• 15 The game of love – Wayne Fontana and the Mindbenders
• 16 Crying in the chapel – Elvis Presley (79)
• 17 Keep on trying – Bobby Vee
• 18 I found a daisy in the city – Barry Darvell
• 19 Mexican pearls – Billy Vaughn(94)

2^e uur

Nou was het wel zo dat in de VS vaak veel meer singles werden uitgebracht van één artiest dan in het VK. Vaak kwam dat omdat de rechten bij verschillende platenmaatschappijen berustten. Des te meer reden om er snel op uitgekeken te zijn, zou je zeggen. Maar dat gold dus alleen in Engeland!
Ook vandaag weer een vroege compositie van Randy Newman, die een paar jaar later zijn eigen nummers zou gaan uitbrengen, en daar merkwaardig genoeg vooral in Nederland veel succes mee zou hebben…

• 01 A little you – Freddie and the Dreamers
• 02 Mon Coeur d’attache – Enrico Macias
• 03 Sir Henry’s March – Sir Henry’s Orchestra
• 04 Baby’s in black – Beatles
• 05 Ik voel me nummer 1 – Edwin Rutten
• 06 N’avoue jamais – Guy Mardel (39)
• 07 NL top 10
• 08 Vanavond om kwart over zes ben ik vrij – Willeke Alberti
• 09 Thank you darling – Supremes (german)
• 10 Oh no not my baby – Manfred Mann (26)
• 11 Satisfied – Lulu (50)
• 12 Frank van Heerde
• 13 All over the world – Francoise Hardy (26)
• 14 Blue ribbons – Paramounts
• 15 Engelse top 10
• 16 Ticket to ride – Beatles (1)
• 17 I want that boy – Chantelles
• 18 There’s just no pleasing you – Epics (Randy Newman comp)
• 19 Johnny lui dit adieu – Johnny Hallyday
• 20 Lost city – Shadows

Terugluisteren Playback 9 april 1965, 1e uur:

Er zijn twee verschillen tussen de Britse versie van It’s Gonna be Alright en de Amerikaanse. Ten eerste de spelling, want in de UK versie (uit augustus 1964!) stond natuurlijk keurig all right in twee woorden, zoals het hoort. Het tweede verschil zit in de intro: een stevig stel gitaarakkoorden van zo’n 20 seconden voordat Gerry invalt. Voor het Amerikaanse publiek werd dat waarschijnlijk veel te lang gevonden. Daarom begint Gerry al na vijf seconden met zingen.

Die oude engelse singles doen het trouwens nu goed in de VS, want op nr. 1 staan Freddie en zijn Dreamers met een nummer uit 1963!

2e uur:

Weer zo’n gek verschil tussen wat er in de VS werd uitgebracht en wat het engels publiek hoorde. Ik heb het dan over At the Club van The Drifters. De Amerikaanse versie heeft een zeer dominante koeienbel meteen vanaf de eerste toon, terwijl men aan deze kant van de plas een veel ingetogener versie kreeg voorgeschoteld die bijna a cappella klonk, waarbij de begeleiding ver was teruggeschroefd op één bel na, maar niet dezelfde koeienbel! Vreemd!
Let verder op die groep Tony Rivers and the Castaways, vocaal zo’n beetje de beste club die Engeland in die tijd voortbracht, maar succes, ho maar.
En op het hartverscheurende I’ve Been Wrong Before, waarin we, misschien voor het eerst, kennismaken met het compositietalent van Randy Newman.