Uitzending op de stream van 192 Radio, zondag 4 december 2022 20.00 – 22.00 uur + vrijdag 09 december 2022, 23.00 – 01.00 uur.
Presentatie: Dirk van Dijk en Eduard Hanauer

1e uur

Phil Spector’s label, Philles Records, (de ‘les’ is van mede-eigenaar Lester Sill) had tot nu toe alleen zwarte artiesten uitgebracht, maar toen Spector de heren Righteous Brothers zag optreden viel hem op dat ze daartussen niet zouden misstaan, Blue-eyed soul heet dat. Hij had grootse plannen met ze. Het duo Cynthia Weil en Barry Mann werd ingevlogen vanuit New York om materiaal te schrijven. Dat lukte redelijk, het nummer was bijna klaar. Spector droeg zelf een stukje tekst voor het eind bij, “gone, gone, gone, whoa, whoa, whoa”, zodat hij zijn naam ook als componist kon vastleggen. De single is net uitgebracht, staat nog heel laag, maar we gaan er nog veel van horen. Volgende keer meer over het opname-proces.

• 01 I feel fine – Beatles
• 02 You’ve lost that loving feeling – Righteous Brothers (124)
• 03 Wild one – Martha and the Vandellas (63)
• 04 Boom boom – Animals (89)
• 05 Pretend you don’t see her – Bobby Vee (97)
• 06 Talk to me baby – Barry Mann (95)
• 07 Lovin’ place – Gale Garnett (90)
• 08 I’ll be there( U.S single ) – Gerry and the Pacemakers (115)
• 09 Sometimes I wonder – Major Lance (88)
• 10 Walking in the rain – Ronettes
• 11 Tell her Johnny said goodbye – Jerry Jackson (134)
• 12 School is a drag – Superstocks
• 13 Mr. Lonely – Bobby Vinton (3)->Amerikaanse top 10
• 14 She’s not there – Zombies (1)
• 15 My heart’s not in it – Darlene McCrae
• 16 I just can’t say goodbye – Bobby Rydell (119)
• 17 Over you – Paul Revere and the Raiders

2e uur

Twee singles die van een album afkomstig zijn maar tegelijk worden uitgebracht, dat is ongebruikelijk. In het geval van Cliff en zijn Shadows kon het makkelijk: de stijl is zo verschillend dat ze elkaar niet beconcurreren. Het album in kwestie is Aladdin and his wonderful lamp waarvoor de heren Shadows praktisch alle nummers schreven. Het was een zogeheten pantomime, een soort musical maar dan anders: vaak bedoeld voor een jong publiek, maar met volwassen grapjes erin, en liefst ook een meezingend publiek.

Spector’s tegenhanger in Engeland, Joe Meek, ontdekte een jong groepje in Noord Londen en liet ze een zelfgeschreven single opnemen. Het waren jochies van een jaar of 17, maar het resultaat is één van de aantrekkelijkste Meek-producties ooit.

Frans de Graaff

• 01 I could easily – Cliff Richard
• 02 Cinderella baby – Drafi Deutscher (top 10 Dld)
• 03 Froken Fräken – Sven Ingvarrs
• 04 Si j’etais le fils d’un roi – Marc Aryan
• 05 I’m your hoochie coochie man – Johnny Kendall
• 06 Adalita – Trini Lopez
• 07 NL top 10
• 08 Little baby – Blue Rondos
• 09 No arms can ever hold you – Bachelors (46)
• 10 Genie with the light brown lamp – Shadows (34)
• 11 What have they done to the rain – Searchers (49)
• 12 Column Frank van Heerde
• 13 Gone gone gone – Everly Brothers (41)
• 14 Cast your fate to the wind – Sounds Orchestral(42)
• 15 Engelse top 10
• 16 Little red rooster – Rolling Stones (1)
• 17 Pourquoi pas – Danyel Gérard (Fr top 10)
• 18 Kind of girl – Zombies (EP)
• 19 Don’t make me laugh – Frank Ifield

Terugluisteren 27 november 1964, 1e uur:

Gekke dingen weer, vandaag. Een engels groepje uit Hull, dat zich daarom herdoopt in The Hullaballoos, in de VS een singletje uitbrengt, zich in quasi engelse kledij hult, witte langharige pruiken opzet en zowaar een hitje scoort met een ouwetje van Buddy Holly.
En voor liefhebber van The Velvet Underground: luister naar het nummer Cycle Annie, en je herkent onmiddellijk het stemgeluid van Lou Reed. Overigens zijn deze Beachnuts niet dezelfden als de Beach Nuts die het aanstekelijke Out in the Sun ten gehore brachten.

Terugluisteren 27 november 1964, 2e uur:

Er was niets mis met de uitvoerende talenten van The Fourmost. Instrumentaal was er niks mis mee, hun zang was uitstekend, en ze hadden ook nog connecties met The Beatles, waardoor ze minstens twee Lennon/McCartney composities konden opnemen. En toch, en toch, en toch. Een paar nummers in de Top 10, maar daarna lukte het niet meer zo best. Dit Motown nummer was al een matige keus, maar toen ze in 1966 uit wanhoop toch weer een L/McC nummer opnamen deed dat helemaal niets. Toen bleef er weinig anders over dan het club-circuit, met steeds meer nadruk op het lollig doen. Vergelijk The Rockin’ Berries, die ook niets beters meer wisten.