Ironhorse – Sweet Lui-Louise (1979)
Christyan – Nursery Lane (1972)
Lonnie Mack – She Don’t Come Here Any More (1969)
Gerard Joling – Love In Your Eyes (1985)
Mike Oldfield – Portsmouth (1976)
Charlie Gracie – Pretty Baby (1962)
Sandy Coast – Just A Friend (1971)
Groundhogs – Cherry Red (1971)
Otis Redding – You Left The Water Running (1966)
Neil Diamond – Hello Again (1980)
Elvis Presley – The Sound Of Your Cry (1971)
The Zombies – Goin’ Out Of My Head (1967)
Marianne Mendt – Wie a Glock’n (1970)
The Mockingbirds – You Stole My Love (1965)
Ronnie Lane & Slim Chance – How Come (1973)
Mel & Tim – Starting All Over Again (1972)

Groundhogs – Cherry Red:

Onze overzeese buren pikten de blues al vroeg op. Al vanaf de jaren ’30 werden platen uit de V.S. geïmporteerd. De Tweede Wereldoorlog versterkte dat door de aanwezigheid van de vele Amerikaanse militairen. Vervolgens kwam in de jaren ’50 de Skiffle, een mengeling van jazz, blues en folk, die weer leidde tot de British blues boom en rock ‘roll begin jaren ‘60. Een van de eerste Britten die er zelf een draai aan gaf was Alexis Korner met zijn Blues Incorporated. Zoals meer bands in die tijd was zijn band een duiventil. Long John Baldry zat er in, Jack Bruce, Dick Hestall-Smith, Ginger Baker, Graham Bond, Brian Jones en andere, meer vergeten namen. Velen gingen hun eigen weg.

We kregen The Rolling Stones, The Animals, Pretty Things, John Mayall & The Bluesbrakers en The Yardbirds. Die laatste twee vooral leerscholen voor gitaristen: Peter Green, Mick Taylor, Jimmy Page, Jeff Beck en Eric Clapton. Vanaf de tweede helft van de jaren ’60 werd het allemaal ruiger met Cream, Fleetwood Mac, Ten Years After, Savoy Brown, Jethro Tull en Taste. In de marge van dezelfde sixties begonnen ook The Dollar Bills. Toen de gitarist van The Seneschals erbij kwam en hen de blues bracht, vernoemden zij zich naar een nummer van John Lee Hooker: Groundhog Blues. Groundhogs waren geboren.

De bosmarmotten werden een gouden trio. Althans, bij de Britten. Hier bleven ze vrijwel onopgemerkt. Goud was de bezetting met Pete Cruickshrank (bas), Ken Pustelnik (drums) en Tony McPhee (zang en gitaar). Zijn gitaargeluid benadert dat van Peter Green. Qua stem hóór je Green. De eerste twee albums zitten in het vakje Bluesrock. Vanaf hun derde plaat ligt de nadruk op de rockkant, wat goed uitpakte voor de verkoop. Thanks Christ For The Bomb, Split en Who Will Save The world (de laatste als The Mighty Groundhogs) bereikten de 9de, de5de en de 8ste plek in de Britse albumlijst.

Met dank aan Willem Kamps