Joe Walsh – I Can Play That Rock & Roll (1983)
Johnny Wyatt – I Wouldn’t Change A Thing About You (1963)
Gerard Cox – 1948 (1972)
Don Gibson – Sea Of Heartbreak (1961)
Simple Minds – Up On The Catwalk (1984)
Somebody’s Image – Hide And Seek (1968)
Average White Band – Atlantic Avenue (1979)
Scott Walker – The Old Man’s Back Again (Dedicated to the Neo-Stalinist Regime) (1969)
Oscar Harris & The Twinkle Stars – Soldier’s Prayer (1971)
Bill Medley – Peace Brother Peace (1969)
Rick Wakeman – Sir Lancelot And The Black Knight (1975)
Hobby Horse – Summertime Summertime (1972)
Dean Martin & Helen O’Connell – How D’ya Like Your Eggs In The Morning (1951)
Kevin Coyne – Cheat Me (1973)
White Horse – Without Your Love (1977)
The Sound Specials – I Wasn’t Satisfied (1967)

Scott Walker – The Old Man’s Back Again:

Het geluid van Scott Walker met The Walker Brothers in de jaren zestig en zeventig is bombastisch, waarbij je het idee kreeg dat er een wall of sound omheen gebouwd was. De liedjes uit die periode zijn de bekende hits met de donkerbruine bariton van Scott Walker. Ze zongen voornamelijk covers, maar wie kan het origineel van Make It Easy On Yourself, My Ship Is Coming In, The Sun Ain’t Gonna Shine (Anymore) en No Regrets nog herinneren. Vrijwel niemand, want The Walker Brothers hadden een uniek geluid. Persoonlijk zal ik hun liedjes altijd met de piratenzenders uit die tijd associëren en ik draai hen nog met regelmaat. Jeugdsentiment.

Maar tussen de commerciële successen zitten pareltjes verborgen. Het werkelijk sublieme Archangel met een kerkorgel en het experimentele The Electrician, want dat was misschien wel het kenmerk van de latere Scott Walker. Altijd iets nieuws proberen of de grenzen van de muziek opzoeken. Soms vreemd, maar even zo vaak verbazingwekkend.

In de zestiger jaren-periode met The Walker Brothers nam hij ook soloalbums op met de fantasieloze namen, Scott (1 t/m 4). Maar dat gold absoluut niet voor de opgenomen liedjes. Waar de eerste drie albums nog bol van zijn idool Jacques Brel staan, gaat hij gaandeweg steeds meer zelf componeren waaronder The Old Man’s Back Again. Een protestlied tegen de inval van de Russen in Tsjecho-Slowakije in 1968. Het eerder genoemde The Electrician is een protestlied tegen het rechtse regime van Pinochet.

Scott Walker was de aangenomen naam van deze Amerikaan, die op 17-jarige leeftijd naar Engeland verhuisde om daar te blijven wonen. De man met de gouden strot, die net zo gemakkelijk leek te zingen als praten ontsteeg zijn harnas van poppy liedjes om als een rups te veranderen in een avant-gardistische componist verantwoordelijk voor de meest compromisloze, ongrijpbare rock van de laatste 35 jaar zoals het 10 minuten durende Epizootics! en het aparte Tilt.

Rick Wakeman – Sir Lancelot And The Black Knight:

In 1987 riepen de popjournalisten en DJ’s om beurten dat Introducing the Hardline According to Terence Trent D’Arby de langste albumtitel ooit zou zijn. Volledige onzin. Prietpraat. Persoonlijk vind ik dat je als schrijver of blogger eerst je huiswerk dient te doen en de feiten moet controleren, voordat je een bewering maakt. Ik bedoel te zeggen dat 48 letters (spatie’s en tekens niet meegerekend) en dan nog inclusief de eigennaam niet spectaculair is. Bijvoorbeeld T. Rex had met My People Were Fair And Had Sky in Their Hair… But Now They’re Content To Wear Stars On Their Brows een aanzienlijk langere titel en ook Rick Wakeman overtrof met The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table de 48 lettertjes van TTD. Tegenwoordig zijn er zelfs titels die een hele albumhoes vullen, zoals The Boy Bands Have Won, And All the Copyists And The Tribute Bands And The TV Talent Show Producers Have Won, If We Allow Our Culture To Be Shaped By Mimicry, Whether From Lack Of Ideas Or From Exaggerated Respect. You Should Never Try to Freeze Culture. What You Can Do Is Recycle That Culture. Take Your Older Brother’s Hand-Me-Down Jacket And Re-Style It, Re-Fashion It To the Point Where It Becomes Your Own. But Don’t Just Regurgitate Creative History, Or Hold Art and Music And Literature As Fixed, Untouchable And Kept Under Glass. The People Who Try To ‘Guard’ Any Particular Form Of Music Are, Like The Copyists and Manufactured Bands, Doing It the Worst Disservice, Because the Only Thing That You Can DoTo Music That Will Damage It Is Not Change It, Not Make It Your Own. Because Then It Dies, Then It’s Over, Then It’s Done, And The Boy Bands Have Won van Chunbawumba (2008). Het was wellicht beter geweest meer aandacht aan de muziek te besteden, maar dit terzijde. Wel zie ik het enige vergelijking met de troonrede: te lang en vol van abacadabra.

Afijn, in 1974 componeerde Rick Wakeman King Arthur (etc.) in zijn ziekenhuisbed. Dit was het gevolg van drie kleine hartaanvallen vanwege de combinatie van uitputting, langdurige en stevige alcoholconsumptie en overmatig roken. Hij was toen net – op 25-jarige leeftijd – uit Yes gestapt. In zijn jeugd was hij eens vijf maanden in Cornwall geweest; slechts enkele kilometers van Tintagel, volgens de legende het kasteel van koning Arthur. Vanwege afwijkende verhalen in de vele boeken over Arthur heeft hij uiteindelijk gekozen voor de meest interessante verhalen om zijn conceptalbum samen te stellen. Arthur wordt in Historia Regum Britanniae van Geoffrey Monmouth uit de 12de eeuw genoemd. Eerdere gedichten en verhalen uit Wales en Bretagne (Frankrijk) stellen dat hij groot beschermer tegen menselijke en bovennatuurlijke vijanden was. Hoe dan ook, volgens Monmouth vocht hij tegen de Saksen en creëerde een rijk dat het huidige Groot-Brittanië, Ierland, IJsland, Noorwegen en een groot gedeelte van Frankrijk omvatte. In het verhaal komen Merlijn, Guinevere, Mordred en het zwaard Excalibur voor en worden Tintagel en Avalon vermeld. Pas een eeuw later zou een Fransman Lancelot en de Heilige Graal toevoegen. Er zijn zoveel verhalen over Arthur dat het onmogelijk is de authenticiteit te achterhalen. Authentiek is het wel, want er zijn leiders genoeg die als rolmodel hadden kunnen dienen. Genoeg geschiedenis.

Ergens in 1975 wees een vriend mij op dit album in de wetenschap dat ik geïnteresseerd was (en ben) in historische verhalen, legendes en mythen. Wow, wat een orkestratie. Heerlijke bombast gelardeerd met een mythisch verhaal. Ook vandaag de dag vind ik het nog steeds een schitterend conceptalbum en naar mijn mening het beste wat hij ooit gemaakt heeft. Luister maar eens naar het openingsnummer van het album: King Arthur, want toen Arthur nog een prinsje was kon hij als enige het zwaard uit de steen of aambeeld trekken waardoor hij de koning werd. Dat was vast een stuk zwaarder dan het pilsje dat Willem-Alexander in zijn prinselijke studentendagen moest tillen.